13 Ekim 2009 Salı

ANNE KİMDİR?

Salih’in yanına koşa koşa geldi Berkay.
“Biliyor musun?” dedi. “Müthiş bir şey öğrendim. Aynur Teyze var ya, Özgür’ün gerçek annesi değilmiş.”
Zehra:
“Yalancı...” diye bağırdı hemen. Berkay’ın söylediğinin doğru olup olmadığını bilmiyordu; ama “müthiş” haberleri hep Berkay’ın getirmesine çok öfkeleniyordu. Rıfkı Amcaların köpeği Pirinç’in kaybolduğu haberini de “müthiş bir haber” diye o getirmişti; Pirinç’in bulunduğu haberini de. Yeni müthiş haberin yine onun tarafından verilmesi son derece anlamsızdı. Niye bütün müthiş haberleri Berkay veriyordu?

“Ne diyorsun oğlum sen? Hiç öyle şey olur mu? Özgür’ün Aynur Teyze’ye ‘anne’ dediğini ben kaç kez kendi kulaklarımla duydum.” dedi Salih.
Mustafa fırsatı kaçırmadı:
“Başkasının kulaklarıyla duysaydın çok ‘müthiş’ olurdu zaten.” dedi. “Müthiş” sözcüğüne özellikle vurgu yaptığı Zehra’nın dikkatinden kaçmamıştı.
”Evet yani.” dedi. “Gazeteci gibisin. Bütün müthiş haberler sende.”
Berkay hiçbirine aldırmadı.
“Annemin arkadaşları bizim evde toplanmışlar. Onlar konuşurken duydum. ‘Öz annesi değil; ama ne kadar iyi bakıyor Özgür’e.’ diyordu biri; öteki de onaylıyordu. Hâlâ bizdeler. İsterseniz gidip soralım.”
“Öyle duymuşsan öyledir.” diye kestirip attı Salih. “Gidip sormaya gerek yok.”
“Özgür biliyor mudur bunu?” diye sordu Zehra.
“Bilmiyordur.” dedi Berkay. “Böyle şeyleri çocuklara söylemezler.”

Sonra dördü birden tartışmaya başladılar. Berkay ile Mustafa yeni öğrendikleri gerçeği Özgür’e hemen söylemekten yanaydı; Zehra ile Salih ise bunun büyüklerin karar vereceği bir konu olduğunda diretiyordu. Salih, ötekilerden iki yaş büyük olmanın üstünlüğünü kullanıyor; onları yönlendirmeye hakkı olduğunu düşünüyordu. Bu kararlılıkla,
“Bize düşmez.” dedi. “Bu önemli haberin Özgür’e ne zaman verileceği, babasının bileceği iş.” Sonra da öğrencilerine, zor bir dersi kavratmaya çalışan öğretmen sabrıyla tane tane anlattı. Büyüklerin karar vereceği, önemli bir konuydu bu. Çocuk oyuncağı değildi. Zehra, Salih’i içtenlikle destekledi. Salih gibi düşündüğünden değil, Berkay’ın ilgi odağı olma çabalarına sinirlendiğinden. Mustafa, yalnızca heyecanlı bir an yaşayacağı düşüncesiyle “Açıklayalım.” demişti; ama çok da ısrarcı değildi.

Karar, Salih’in istediği doğrultuda çıktı. Bu önemli konunun açıklanması büyüklere bırakılacaktı. Büyükler ne zaman uygun görürlerse o zaman açıklarlardı. Özgür, “anne” dediği kadının gerçek annesi olmadığını öğrenince çok kötü olabilirdi. Bunu da çocuklar göze almamalıydılar.

Salih herkesi, doğru davranışın bu olduğuna inandırdığını düşünerek gönül rahatlığıyla evinin yolunu tuttu. Zehra veda edip ayrıldı. Mustafa da “İyi akşamlar” dileyip ayrılıyordu ki Berkay kolundan yakaladı onu.
“Dur bakalım. Sen nereye gidiyorsun?”
“Eve...” dedi saflıkla Mustafa.
“Sen gitme. Bizim işimiz bitmedi daha.”
“Yoksa?” deyip sustu Mustafa.
“Tabii ya! Salih Efendi bize bir saat nutuk attı diye vazeçtiğimi mi sandın? Şimdi hemen Özgür’ü arayacağız. Cep telefonun yanında mı?”
“Yanımda.” deyip çıkardı, uzattı telefonunu Mustafa.
“Sen ara.” diye telefonu geri verdi Berkay.
“Ben mi? Niye? Ne diyeceğim ki ben?”
“Onu buraya çağır. Gerisini bana bırak.”

Mustafa pek gönüllü değildi telefon etmeye; ama çekiniyor, korkuyor gibi, Salih’in emrinden çıkmıyor gibi görünmek de istemiyordu. Neler konuştuğunu Berkay’ın duymasını istemediğinden, arkasını dönüp telefonuyla birlikte uzaklaştı.

O sırada Zehra eve gitmekten vazgeçmiş, geri dönüyordu. Berkayların apartmanının köşesinde, Mustafa’nın cep telefonuyla fısır fısır konuştuğunu, Berkay’ın az ötede beklediğini görünce, bu iki kafadarın bir iş çevirdiğini çabucak anladı. Hemen görünmedi onlara. Bir ağacı siper alıp neler olacağını beklemeye karar verdi. Zaten Zehra, Salih’in o kadar ikna edici konuşamasına karşın Berkay’ı düşüncesinden vazgeçirebildiği kanısında değildi. O yüzden geri dönmüştü. Neler olacağını görmek istiyordu.

Telefonunu kapatıp Berkay’ın yanına gelince, “Annesi yemek hazırlıyormuş. Gelmek istemedi Özgür.” dedi Mustafa.
“Gelmiyor mu yani?” diye sordu Berkay.
“Yok, geliyor.” dedi Mustafa. “Annesi izin verdi.”
“Annesi değil ki o!” deyip güldü Berkay.

Biraz sonra Özgür koşa koşa gelirken bir yandan da, “Ne oldu arkadaşlar? Bu saatte niye çağırdınız beni?” diye soruyordu.
“Berkay sana önemli bir haber verecek.” deyip aradan sıyrılmanın yolunu buldu Mustafa.
“Okul gezisi iptal mi oldu yoksa?”
“Hayır, geziyle ilgili değil. Konu başka.”
“Nedir?” dedi Özgür. Merak eder gibi bir hali yoktu. O sırada Zehra da çıktı ağacın arkasından ve yanlarına geldi. Özgür’ü oradan uzaklaştırma, Berkay’ın vermeyi planladığı kötü haberi öğrenmesine engel olma çabasındaydı. Kolundan tutup çekiştirirken, “Şu Türkçe ödevi var ya, ben ne olduğunu tam anlamadım.” diye Berkay’ın konuşmasını önlemeye çalışıyordu.

“Bir dakika!” diye arkalarından koştu Berkay. Vazgeçmeye hiç niyeti yoktu. “Aynur Teyze var ya!” diye bağırdı, gerisini getirmedi, sustu.
“Annemi mi söylüyorsun?” dedi Özgür. Durdu ve geri döndü.
Bir an kekeledi Berkay. “Şey,” dedi. “Evet.” dedi. Sonra, kimsenin engel olmasına fırsat vermemek için bir çırpıda söyledi söyleyeceğini:
“Aynur Teyze senin öz annen değilmiş.”
“Öz anne...” deyip duraladı Özgür.
Zehra, hiçbir şeye engel olamamanın çaresizliği içinde, sessizce “Eyvah!” diye mırıldanıp elini ağzına bastırdı, öylece kaldı. Mustafa sendeledi, bir iki adım geri gitti, durdu. Berkay ise başladığı işi yarım bırakmamak için yineledi:
“Evet. Bugün bizim evde konuşulurken duydum. Aynur Teyze senin öz annen değilmiş.
“Öz anne nedir?” dedi Özgür.
Çocuklar birbirlerinin yüzüne baktılar. Yanıtlanması gereken gerçek bir soru muydu bu? Berkay tam açıklamaya girişecekti ki sorusunu başka bir soruyla genişletti Özgür: “Bizi doğuran kadın mıdır öz annemiz? Yoksa bakıp büyüten, bizimle gülüp bizimle ağlayan kadın mı? Senin ‘Aynur Teyze’ dediğin insan, beni doğurmamış olabilir; ama bu yaşa ve bu boya o getirdi. Kızamık çıkardığımda da, suçiçeği döktüğümde de sabaha kadar başımdan ayrılmadı. Her seferinde doktora, kucağında taşıdı beni. Okuldan iyi bir karne getirdiğimde benimle birlikte ve en az benim kadar sevindi. Babamın aklına bile gelmeyecek pek çok ihtiyacımı o anlar, görür, yerine getirir. Beni her gün yemekleriyle doyuran odur. Yemekleriyle karnımı doyurduğu gibi, sevgisiyle de içimi ısıtır.”

Durdu, bir soluklandı. “Daha sayayım mı?” dedi.

Herkesin sesinin soluğunun kesildiğini görünce, başka bir şey söyleme gereksinmesi duymadı. “İyi akşamlar!” deyip uzaklaştı. Sesinde sitem ve kırgınlık vardı.

Özgür tümden gözden kayboluncaya kadar bekledi Berkay, sonra duyulur duyulmaz bir sesle mırıldandı: “Biliyormuş.”

Başka bir şey demedi.

0 yorum: